ΗΡΟΣΑΧΘΕΙΑ

Στην αναμονη αδραζει το φεγγαρι.

Στην πλωρη λιαζουν οι τυχεροι την αθωοτητα

των κλειστων βλεφαρων στο σκοταδι.

Ο κοσμος ξελογιαζεται ,

ταξιδευοντας πανω στο κυμα

για να’ βρει εναν αλλον,

που θα μπορεσει να διαβασει

της ροδιας τα χρωματα

και των ηλιοβλητων αλωνιων τ’ αχυρα.

Ευτυχης ομηρος των απτοητων ανεμων,

που στο σεληνοφωτο εξαγοραζει

με λεξεις την ξεγνοιασια τ’ ουρανου.

Το ταξιδι απ’ τις ριζες ως τους στημονες

αφιερωμα στ’ αποκτημα της μερας,

ειν’ της ζωης ο κυκλος με κυκλαμινα.

Ω ωδη της μερας ολοξανθη

του Ηλιου θυγατερα

και του Μαγιου νοτισμενο ροδοπεταλο!

Ανοιγεις τις πορτες στην καρδια

της αδηριτης θαλασσας.

Μουσκεψαν τα λογια στο εαρινο μελτεμιασμα,

που γεννησε τη συννεφια

κι εβαλε τη διβουλη θαλασσα να λογιζεται.

Ο Νεστος βακχεψε κατω απο χλωρα ελατια

σε ασκεπους βραχους

κι ορκιστηκε να μαιανδριζει.

Μια απουσια, που στερει απ’ το χρονο

πολυχρυσα δειλινα.

Βρυετε, βρυετε!

ομορφοκαρπισμενη αγραμπελια

τη μουσικη δονηση σ’αθεατο κοινο

απ’ τις παλαμες ,

που ξεπηδησε ο κοσμος.
 

βΙΚΗ ΚΩΣΤΑΙΝΑ, Zürich