Ο Ανδρέας μου.(Το Χαμόγελο του Παιδιού)

“24 χρόνια μια ζωή ολόκληρη από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, ο Ανδρέας μου. Είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές να μπορέσω να ισορροπήσω μέσα μου την επιτυχία του Ανδρέα αλλά και την απώλειά του…” Κώστας Γιαννόπουλος, μπαμπάς του Ανδρέα.Το Χαμόγελο του Παιδιού

Τον Δεκέμβριο του 1995 ο δεκάχρονος Ανδρέας Γιαννόπουλος παρουσίασε σε μια τηλεοπτική εκπομπή το όραμά του. Το είχε γράψει στο ημερολόγιο του, μετά από 18 μήνες σκληρής και άνισης μάχης με τον καρκίνο.
Ζητούσε την ίδρυση ενός συλλόγου για τα παιδιά και έγραφε τα εξής: «Όλοι ξέρουμε συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους, που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαγητό και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια.
Ας ενωθούμε και ας δώσουμε ό,τι μπορούμε στα φτωχά αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού.
Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε.
Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε.»…