Aura Alpina

 ΣΟΔΕΙΑ ΑΠΟ ΔΙΟΣΜΑΡΙΝΙΑ

Θυμωνει ο γαρμπης τον ξυπνιο του.

Ο ισκιος στο κατοπι το κυμα κυνηγα.

Δυο ψαρονια τρια , τεσσερα, αμετρητα.

Ο ουρανος χαθηκε μες το μετρημα..

Η μικρη συννεφια στους αμμολοφους

κρυφτο παιζει με του παραγαδιου τα θριψαλα..

Φωνες στ’ αποηχο αντηχουν,

ξυπνωντας μνημες υπολανθανουσες,

χειλια αγελαστα,

ζουμπουλια αποτιστα

Καιρος πια τ’ ανοιχτο πελαγος

να υιοθετησει τις αγκαλιες της

να συμβιβαστει με τους κινδυνους.

Ο βοριας, που μαινεται

στερευει απ’ το λιολουστο

aπομεσημερο τη θαλπωρη.

Δυο ματια ορθοστατες στο πελαγο

υψωνουν καταρτια

στου κυματος τον εξοστρακισμο.

Θα’ ρθει μερα,

που η αγκυρα θα βαρεθει

ν’ ανεβοκατεβασμα στο βυθο της θαλασσας

κι η πλωρη θα σωπασει ν’ απωθει

τα λυσσαλεα κυματα.

Στο πετρονησι τ’ ακροκορυφα

αντηχει τ’ αποψινο λιανοτραγουδο

σαν refrain εξιλεωσης

κοντρα στο Ποσειδωνειο μενος.

Το σουρουπο δε μετρα πια γαζιες,

Ειναι γκριζο κι ασημαντο.

Βαφτηκε απ’ της μαρμαρυγης του

οριζοντα τα χρωματα κοπετους

κι απαρηγορητα θρηνει.

Προκληση οι αυλες με περικοκλαδες

και γιασεμια, φτιασιδωμενες

για επισκεψη καλλιστειων.

Δεντρολιβανα, αγριολεβαντες,

ριγανη λιβανιζουν φεγγαρια.

Θυμαρια ταξιδευουν θυμησες

ξεναγωντας τες στο απειρο.

 

Vicky Kostenas, Zürich