ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ: Οι ταμπέλες λένε πάντα τη μισή αλήθεια ( Συνέντεξη, αρχείο APN)

Η Μελίνα Κανά ανήκει στους ερμηνευτές της νέας γενιάς. Ξεχώρισε όμως. Ίσως λόγω επιλογών, ίσως λόγω εκφραστικότητας. Μιλήσαμε μαζί της, με αφορμή τον νέο της δίσκο, σε μουσική Θανάση Παπακωνσταντίνου και με τη συμμετοχή των Ashkabad από το Τουρκμενιστάν. Η δουλειά ανήκει ήδη στους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τελευταία, οπότε μια συζήτηση με τη Μελίνα αποκτά ενδιαφέρον.

Ποιο είναι το στίγμα του δίσκου; πιστεύεις πως είναι σύμφωνο με το προσωπικό σου στίγμα;

Είναι μέσα στο στίγμα μου, αν μπορεί να θεωρηθεί πως έχω ένα στίγμα διαμορφωμένο μέσα στα χρόνια. Δεν μ’ αρέσουν πια αυτοί οι όροι, λαϊκό, έντεχνο. Δεν με εξυπηρετούν. Θα τον συμπεριλάμβανα στους δίσκους με σύγχρονο ήχο -όχι μοντέρνο- και από τους δίσκους που είναι εμπνευσμένοι. Δεν εξυπηρετούν δηλαδή στόχο εμπορικό. Άρα έχουν ένα εσωτερικό λόγο να υπάρχουν. Σ’ αυτή την κατηγορία. Ούτε ethnic μπορώ να τον πω, γιατί έτσι έχουν πει τον Θανάση. Αυτές οι ταμπέλες λένε τη μισή αλήθεια, όχι όλη. Γι’ αυτό κι εγώ τις αποφεύγω.

Θεωρείς ότι τόλμησες με την συμμετοχή των Ashkhabad, ότι είναι ένα άλλο βήμα; Γιατί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου έχεις συνεργαστεί πολλές φορές…

Είναι ο δεύτερος δίσκος ολόκληρος που κάνουμε μαζί, εκτός από τις συμμετοχές. Πέρα από αυτό, υπάρχει μια φιλία, μια σχέση διαπροσωπική. Έχω διαπιστώσει ότι ταιριάζουμε στα μουσικά και σε άλλα πράγματα.

Ποιο είναι το background αυτής της συνεργασίας;

Ο Θανάσης τους βρήκε. Θυμάσαι όταν κάναμε το «Της Αγάπης Γερακάρης» που σου είχε πει ο Θανάσης για τους Ashkhabad. Τους άκουγε από τότε κι έλεγε τι καλά που θα ήταν να έπαιζαν αυτοί τα τραγούδια. Και του έλεγα πως θα ήταν ωραία, αλλά φαινόταν δύσκολο. Κι ήταν δύσκολο, γιατί οι άνθρωποι δεν ήρθαν από την Ευρώπη που έχουμε επικοινωνία μαζί τους, αλλά από μια χώρα μακρινή. Εκεί ζουν, κάποιοι από αυτούς έχουν ωδεία δικά τους και θεωρούνται στη χώρα τους πολύ ισχυρές μουσικές προσωπικότητες. Κατά καιρούς σμίγουν κι αυτό θεωρείται μεγάλο συμβάν στο τόπο τους. Τους έψαχνε η εταιρεία για λογαριασμό του Θανάση ένα οκτάμηνο. Τελικά ήρθαν τέλη Αυγούστου και μπήκαμε στούντιο είκοσι μέρες, όπου γράφαμε δώδεκα ώρες τη μέρα.

Πως περάσατε στο στούντιο; Τι κράτησες μέσα σου από τις καταστάσεις που εξελίχθηκαν;

Είχε πλάκα καταρχήν το θέμα της γλώσσας. Λίγο σπαστά αγγλικά, λίγο ο διερμηνέας, λίγο ότι θυμόταν ο καθέναςαπό τούρκικα ή ρώσικα. Γινόταν ένας αχταρμάς εκεί μέσα. Αλλά επικοινωνούσαμε περισσότερο μέσα από ανθρώπινους κώδικες, μέσα από τη μουσική δεθήκαμε, ήρθαν οι ψυχές μας πολύ κοντά. Έγινε και η συναυλία στο Χαλάνδρι που βγήκε πολύ καλή, παρόλο που δεν είχαμε το χρόνο να προετοιμαστούμε όπως έπρεπε. Τελικά αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως όταν υπάρχει τροφοδότηση από άλλα πράγματα -διάθεση, επικοινωνία, κοινό- τα τεχνικά λάθη προσπερνιόνται. Ήταν κάτι πολύ ζωντανό. Πάντως στο στούντιο, οι μουσικοί όπως ο Μανόλης Πάππος, ο Κώστας Θεοδώρου, ο Τάκης Κανέλλος, ο Αντώνης Απέργης, που έπαιξαν μαζί τους, τα πήγαν πολύ καλά. Βγαίνει και στον ήχο αυτό. Τους άρεσαν πολύ τα τραγούδια. Θυμάμαι πως τους άρεσε κι ο Μάνος Αχαλινοτόπουλος που έγραφε στο στούντιο την ίδια εποχή. Μάλιστα πήραν μαζί τους και CD δικά του. Του Απέργη τους άρεσε πολύ, αυτό που έβγαλε με τον Κώστα Παυλίδη (σ.σ. «Βγάλε Φτερά Και Πέτα»). Ήξεραν να παίζουν το «Πουκάμισο Το Θαλασσί». Περίεργο ε; Γιατί με το Τουρκμενιστάν δεν είχαμε ποτέ καμία επαφή. Αυτό που τους έκανε εντύπωση στη μουσική του Θανάση, είναι πως δεν τους έμοιαζε για ελληνική. Την χαρακτήρισαν παγκόσμια. Αυτοί είναι λαϊκοί άνθρωποι, αν και έχουν σπουδάσει μουσική. Δεν έχουν κόμπλεξ. Ξέρουν ότι ένα τσιφτετέλι αν δεν παιχτεί ως τσιφτετέλι, δεν υπάρχει. Γι’ αυτό τα τραγούδια του Θανάση δεν τα αντιμετώπισαν σαν τα κομμάτια ενός κουλτουριάρη συνθέτη από τη Λάρισα. Τα αντιμετώπισαν έξω καρδιά.Φαίνεται νομίζω. Φωτίστηκαν.

Που απευθύνεσαι; Στο ευρύ κοινό ή σε ένα μικρότερο και πιο συνειδητό;

Απευθύνομαι σε αυτούς που θέλω να με ακούνε. Δεν είναι θέμα ποσότητας. Σίγουρα με ενδιαφέρει να με ακούνε όλο και περισσότεροι, αλλά να γίνει αυτό συνειδητά. Οχι κατά τύχη ή από μόδα. Θέλω να νιώσουν τα τραγούδια μου έτσι όπως τα τραγουδώ. Αν μπορέσουν μέσα από αυτό να περάσουν καλά, να σκεφτούν, να ερωτευθούν, να ηρεμήσουν, θα είμαι ευχαριστημένη.

Πες μου την άποψή σου για το ελληνικό τραγούδι. Υπάρχει σήμερα;

Βέβαια υπάρχει. Στις μέρες μας οι μουσικές έρχονται από παντού, υπάρχει η τεχνολογία. Δεν νομίζω λοιπόν ότι μπορούμε να φτιάξουμε μελωδίες όπως οι παλιές παραδοσιακές που καθόριζαν τι είναι ελληνικό. Υπάρχουν πράγματα που θυμίζουν κάτι τέτοιο. Άρα περισσότερο πρέπει να μιλήσουμε για τη γλώσσα. Υπάρχουν τραγούδια σήμερα που χρησιμοποιούν σωστά την ελληνική γλώσσα από δημιουργούς που δεν χρησιμοποιούν κλισέ φράσεις εμπορεύσιμες καθαρά, ξενικές λέξεις της μόδας και που σέβονται τη δομή χωρίς να έχουν ασυνταξία. Πάντως νομίζω πως όλη αυτή η συζήτηση περί ελληνικότητας του τραγουδιού δεν μας βγάζει πουθενά. Δεν ωφελεί σήμερα. Ας μιλάμε μόνο για το καλό τραγούδι.

Το οποίο ποιοι νομίζεις πως το στηρίζουν;

Ο Σαββόπουλος με τον υπέροχο λόγο του, ο Μάλαμας, ο Ξυδάκης, ο Περίδης, ο Ανδρέου, ο Ιωαννίδης, ο Πορτοκάλογλου, ο Κορακάκης, ο Παπακωνσταντίνου,ο Παπάζογλου, οι Active Member.