ΚΑΙ ΡΩΤΩ
Τι να κρατησω και τι να ασημωσω απ’ τη ζωη;
Λυγμος θα γινω κληματοβεργας
να δραπετευσω σ’ αλλου πλανητη
τα ευαλωτα ενδομυχα.
Βαρεθηκα το βουητο της θαλασσας
της πετροκερασας,
που με παιρνει και με ταξιδευει
σε χιλιοποικιλτα αιγαιωτικα λιλαδια.
Τι να ξεχασω και τι να ξεγραψω απ’ αυτη τη ζωη;
Τη βροχη πανω απ’ τα τσιγκια
να ξυπναει σπουργιτια,
μυρμηδιζοντας χιλιες συνοψες
απ’ αστερια ουρανοβολα.
Κι οσο η θαλασσα αφριζει
στο γυμνοφωτο της σκληρης πετρας
τοσο ο αφηνιασμενος ανεμος
με μελανι υπογραμμιζει τη θυμηση.
Τι να κρατησω και τι να κερασω σ’αυτη τη ζωη;
Το σελαγισμα φεγγαριων μεσα στη διαυγεια
της διαισθησης των βυθων.
Τη χαραξη
τ’ οριζοντα πανω απο το σμιχτο κοκκινοχωμα,
που στυλωνει τα λιοδεντρα σαν αγαλματα.
Θα βγω στον ξαγναντο με τη ματια
στην αγκαλη του ορμου με τα περιστερια.
Στον μαιστρο θα παραγγειλω
τη φορεσια της θυελλας.
Τα βραχια αδιαφορα κι αχορταγα
ατενιζουν μυρια γαλαζια στρεμματα.
Κι οταν σιγησει απ’ τα βαθια
με το τραγουδι του ηλιου στα ματια
θα πιω χιλιαδες χρωματα
να ζωντανεψω τα ονειρα,
που αφησα παραμερα
στην αποκρυφη θαλασσοσπηλια
κει καπου στων Θεων τη μοιρασια.
Vicky Kostenas, Zürich
