ΣΤΑΣΟΥ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ /λιανοτραγουδο

Με την την πνοη τ’ αγερα ζωγραφιζεις
σκεψεις δειλα στην ερημιαστο σωμα μου αυλακι το δακρυ
και καθε στιγμη εσενα αναζητα.
Ποιος ξερει, αν υπαρχεις στ’ αληθεια,αν ζεις κι αν πονας;
αν η αρχη ειν’ το τελος της νυχτας
γοργα χελιδονια στις στεγες μετρας.
Στου Σεπτεμβρη τ’ αχνο πρωτοβροχι
μια ψιχαλα δροσιας εισαι εσυ
δεν ξερω τι σου χρωσταω
δεν ξερω πως να σ’το πω.
Κι αν μες το χρονος βρεις,ο,τι ψαχνεις,

καρτερικα θα ζω
για να ονειρευτω.
Ποιος ξερει στ’ αληθεια,
αν υπαρχεις,

αν ψαχνεις στ’ αστερια να βρεις;
πριν μες την αμμο
α ματια κυλησειςπροσπαθησε πρωτα
να ονειρευτεις.
ΣΤΟΥ ΠΕΛΕΓΚΡΙΝΟΥ ΤΗ ΡΕΜΑΤΙΑ
Εκει οπου οι Μουσες μες τις φυλλοθροες δροσιες
τα κουμαρα του πλατανου μασουσαν
και στους Ολυμπιους Θεους σε πυκνοφυλλωσιες
και γαργαροπλετα νερα τα ξεπλεχτα μαλλια
γοργοφταστες, εξωτικες ζωες αναζητουσαν.
Τωρα τα χρονια σκεπασαν τη ληθη την αιωνεια
Θεων, ημιθεων σπονδες κι ερωτων ζαβολιες.
Η εξουσια των νερων σ’ ορδες βαρβαρων χερια
λιβαδια φωτια αρπαξαν και καινε στα μποφορια.
Τα ψαροπουλια εμαθαν ν’ αλλαζουνε φωλιες.

Βικη Κωσταινα