ΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ
θροιζει η ψυχη τ’ανεμου
στο πελαγισιο γαλαζιο απεραντο
πολυπτυχα κυματα.
Αιχμηρες ματιες ευελπιδες
σπανε το κελυφος της νιοβγαλτης,
χρυσοσπαρμενης κορης.
Η γη ντυνεται το Μαγιατικο
ρουμπινι πανωφορι της παπαρουνας
και το στρατι του ερωτα
κατηφορει να απαντησει.
Μεσα απο συγχορδια σπαρτων
η ελπιδα ηχογραφει ζωες,
που περασαν στην περα οχθη
κι εσμιξαν με βανιλιοσταφυλα
χιλιοχρονης φρουσκλιας.
Πανυψηλα πλατανια
ηλιοσταλαχτα σμιγουν στο μπλε,
κεντωντας ισκιους αβασταχτους.
Μαγιου μερα δροσιας
με παθιασμενα απομεσημερα
να ανεμιζουν σημαιες
σε μαρμαρινα αιθρια
αλμυρης κι ανεξιτηλης διαυγειας.
Σε νυχτερια υφαινουνε φλοισβοι
της ζωης τ’ απροσπελαστα ονειρα
με υφαδι της νιοτης σμιχτο
να ριγωνουνε μνημες
ως τα στερνα προσηλια τ’οριζοντα.
VICKY KOSTENAS, ZUERICH
