Ποίηση

 ΣΟΔΕΙΑ ΑΠΟ ΔΙΟΣΜΑΡΙΝΙΑ Θυμωνει ο γαρμπης τον ξυπνιο του. Ο ισκιος στο κατοπι το κυμα κυνηγα. Δυο ψαρονια τρια ,

θροιζει η ψυχη τ’ανεμου στο πελαγισιο γαλαζιο απεραντο πολυπτυχα κυματα. Αιχμηρες ματιες ευελπιδες σπανε το κελυφος της νιοβγαλτης, χρυσοσπαρμενης κορης.

Με την την πνοη τ’ αγερα ζωγραφιζεις σκεψεις δειλα στην ερημιαστο σωμα μου αυλακι το δακρυ και καθε στιγμη εσενα

„ANIMA GEMELLA“ η ΓΙΑΛΟΣ Ο ΑΜΥΘΗΤΟΣ Στου ηλιου την καλημερα πανω απο μια θρυψιαλιασμενη θαλασσα επικαθεται η χελιδονα κι απ’

Στην αναμονη αδραζει το φεγγαρι. Στην πλωρη λιαζουν οι τυχεροι την αθωοτητα των κλειστων βλεφαρων στο σκοταδι. Ο κοσμος ξελογιαζεται

Στου ζεφυρου τα αιολα περγιαλια ψαροπουλια λοχευουν τον γαλαζιο του περιστερωνα. Πτυχες ανεμου ανασκιρτουν την καμπυλη του κυματος, αιωρωντας αναλαφρα

Ιαχη ζωης η ροδοδακτυλη της νυχτας κορη Αυγουλα, oταν η σκεψη σπαει το παγωμενο κελυφος κι η λεγεωνα της πορφυρης