ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ

Ιαχη ζωης η ροδοδακτυλη της νυχτας κορη Αυγουλα,

oταν η σκεψη σπαει το παγωμενο κελυφος

κι η λεγεωνα της πορφυρης μπουκαμβιλιας

δρομους χαραζει στο πελαγος.

Οταν νωχελικα μετα απ’ αποσταγμα σεληνιασης

πλοκαμια σε φλοισβους απλωνει

πεζουλια στις Χιμαιρες

Οταν τα φωτοστεφανα ειδυλλιων δυο ελαφια

στην κομη ολανθιστης λεμονιας περνουν.

Οταν η χαιτη τ’ αλογου με χλιμιντρισμα αγκιζει

την απαρχη του ηχου, σκορπωντας τον περισσια

στο χρωμοθετη αερα, που αενεα αναδιπλωνει κυματα.

Le couleur bleu de la mer et l’ azur du ciel

σε μια αδιασπαστη χρωμοδιαλυση.

Οταν η πανσεληνος χρωματα νεμεται, τα ζωγραφιζει

αφηνοντας καταμεσις να κυλησει μια πινελια ρυακιου.

Οταν καποιος στ’ ακρογιαλο ηχους χρωματων αφουγκραζεται

κι απο σκιερα περασματα σε καρινες καρδιας ακουμπα,

σερνοντας τη θαλασσα ξοπισω του.

Οταν ο Πρωτεας, του Ποσειδωνα ο δουλος

τον ηλιο μεσουρανησε

γιαλο γιαλο τραβωντας στα πλατια πελαγη.

Οταν η σκεψη πλαγιαζει στην πολυκυματουσα θαλασσα

ενω η καρδια λυωνει, σχιζοντας την ποθητη πατριδα.

„ Ηως εσσεται ηριγενεια“.

Με συχαστικο κι ανεχολο βοτανι

με συντυχια και στοχασια τ’ ονειρου

στην πλατυδρομη χωρα.

Θαν’ κι ο ξανθος Ραδαμανθυς

στα Ηλυσια λημερια

μερες διαβαινει αναλαφρυς

στου γλυκου Ζεφυρου τ’ αγερια.

 

ΒΙΚΗ ΚΩΣΤΑΙΝΑ, ΖΥΡΙΧΗ