ΟΝΕΙΡΟΥ ΜΕΘΕΞΗ

Στου ζεφυρου τα αιολα περγιαλια

ψαροπουλια λοχευουν τον γαλαζιο του περιστερωνα.

Πτυχες ανεμου ανασκιρτουν την καμπυλη του κυματος,

αιωρωντας αναλαφρα στα εξαυλωμενα αιθερια.

Η αναδυομενη συννεφουλα

στους ανοχυρωτους αμμολοφους

κρυφτοκλεβει μεσα απο θρυψαλα

καποιου χιλιοταξιδεμενου παραγαδιου

τη σοδεια απ’ τα ονειρα.

Εκθαμβωτικη αποκαλυψη λεξεων,

που αντηχουν στον αποηχο λυρας,

αναβιωνουν μνημες υπολανθανουσες.

Στην ανθοδεσμη των πρωινων χρωματων

γερνει κλειστο το νυχτολουλουδο

μια υποτιτλης συννεφιας– σωματοφυλακα

του Ηλιου τουΥπεριωνα.

Ονειρου μεθεξη σ’ απυθμενα σκοταδια.

Καιρος πια το πλατυγιαλο πελαγος

να υιοθετησει τις λαγκουνες

και να συμβιβαστει με το ναυαγιο της νεμεσης.

Θα’ ρθει καιρος, οπου η διψα η αγονη

θα καταβροχθισει τον κοσμο του βυθου

κι η πλωρη η πλανοβια θα παψει να καταπινει κυματα.

Στου βραχονησιου τ’ ακροκορφα

με τα μπαλκολμια βραχολουλουδα

λιανοτραγουδα εξιλεωσης κοντρα στο μενος

του Ποσειδωνα αντιλαλουν, περνωντας

μεσα απο αιγλες ονειρων κι αναστεναγμους αφρων.

Στα σωθικα βροντης ανατριχιαζουν φειδοσχισμες αστραπες.

Το σουρουπο χορτασε προσηλυτισμο λεξεων

και τωρα αρχιζει πια να μετραει γαζιες.

Μετανιωμενα συννεφα καταστικτα

απ’ την εμνευση ζωγραφου

ξαλαφρωνουν το βαρος τους στην κρυσταλοπηγη

σαν η νυχτια κληρονομει το πεπλο της στη δυση.

Τ’ ατλαζι της πορτοκαλενιας ευωδιας αποσυρεται

στ’ αποκρυφα μουραγια για εναν βαθυσυχαστο εφησυχασμο.

Προκληση ειν’ οι ρουγες με το φτιασιδωμενο αγιοκλημα

και τα μεσοφεγγαρα νυχτερια να ταξιδευουν ανθοστικτες

λεβαντες στα μοσχοχωραφα της route Napoléon.

Βικη Κωσταινα