Σκέψεις για επιστροφή στην ουσιαστική ενημέρωση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς

Θυμάμαι πιτσιρικάδες πριν καμιά 30 χρόνια, όταν παρακολουθούσαμε ειδήσεις στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, που έπιανε μόνο κρατικά κανάλια μια και δεν υπήρχαν τότε τα ιδιωτικά, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και σχολιαζότανε στις παρέες, όταν σπανίως ο παρουσιαστής των ειδήσεων έκανε κάποιο προσωπικό σχόλιο, μια γκριμάτσα ή έσκαζε κανένα χαμόγελο ή όταν γενικότερα έκανε κάτι πέρα των τυπικών του καθηκόντων που τον ήθελαν να κάνει μόνο αυτό που προστάζει ο ρόλος του, δηλαδή την παρουσίαση των ειδήσεων. Το ίδιο όταν έδειχναν κάποιο βίντεο με αστεία ή περίεργα γεγονότα που προκαλούσαν γέλιο ή τα θεωρούσαμε περίεργα.

Επίσης θυμάμαι πως δεν υπήρχαν πολλές σκηνές βίας, και στις λίγες αναφορές όποτε υπήρχε εικόνα δεν έβγαζες άκρη για το τι βλέπεις από την θολούρα και την απόκρυψη γενικώς που γινότανε. Βαριόμασταν απελπιστικά με τα πολλά ντοκιμαντέρ, αν και κάποια τα θαυμάζαμε και τα παρακολουθούσαμε ανελλιπώς, όπως π.χ. τους Ρεπόρτερς ίσως τελικά γιατί άγγιζαν αρκετές φορές αυτά τα θέματα που δεν βλέπαμε στα τηλεοπτικά δελτία και γιατί σαν περίεργοι άνθρωποι, οι περισσότεροι τότε νέοι, κατά βάθος επιζητούσαμε περισσότερες σκηνές και ειδήσεις με αίμα, βία και επιζητούσαμε παρουσιαστές πιο ζωντανούς και ενεργούς στις συζητήσεις και τις παρουσιάσεις και όχι ξύλινα ανθρωπάκια.

Και ίσχυε και το άλλο. Ότι έλεγε τότε η τηλεόραση το θεωρούσαμε ως αλήθεια. Εξού και το «Το είπε στην τηλεόραση». Παράθυρα και καλεσμένους δεν έβλεπες σχεδόν ποτέ στα δελτία ειδήσεων, αλλά σε άλλες ενημερωτικές εκπομπές. Η προπαγάνδα και η κατευθυνόμενη ενημέρωση βέβαια αναλόγως κυβερνήσεως κυριαρχούσε και τότε, πιθανών και σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι βλέπουμε σήμερα στα κρατικά κανάλια.

Στις λιγοστές ταινίες και σειρές μαζευόμασταν οικογενειακώς και τις παρακολουθούσαμε και η τηλεόραση φαινόταν σαν ο αντικαταστάτης της αρχαίας κουλτούρας όπου οι οικογένειες μαζευόταν γύρω από τη φωτιά και αντάλλασσαν απόψεις και συζητούσανε, με τη διαφορά πως πλέον αυτοί που μιλούσαν, ήταν μέσα από το κουτί και εμείς απλώς ακούγαμε, αφομοιώναμε, παρακολουθούσαμε και το πολύ πολύ να συζητούσαμε εκ των υστέρων για όσα βλέπαμε και ακούγαμε.

Και με ένα απότομο άλμα βλέπω τι γίνετε σήμερα. Οι παρουσιαστές πλέον καθοδηγούν τις συζητήσεις όπου τους βολεύει ή βάση των συμφερόντων των ιδιοκτητών του σταθμού που εργάζονται. Πολλές φορές φτάνουμε να παρακολουθούμε περισσότερο ομιλίες και απόψεις των παρουσιαστών κριτικάροντας οτιδήποτε περνάει από τα δελτία τους και καλεσμένων που είτε επιλέγουν εσκεμμένα να τους προβάλουν, είτε αδιάφορων τηλεμαιντανών που στην τελική δεν προσφέρουν και δεν μας λένε και τίποτε χρήσιμο. Και οι παρουσιαστές πλέον είναι τηλεοπτικές φίρμες με υψηλές αμοιβές που ως φίρμες άλλωστε προβάλλονται και από το υπόλοιπο κύκλωμα των ΜΜΕ.

Η τρομολαγνεία και βία αποτελούν καθημερινότητα και βλέπουμε να προβάλλονται στα δελτία ειδήσεων καλοστημένες παραγωγές με τις σωστά επιλεγμένες μουσικές υποκρούσεις και βοηθητικά γραφικά και επιλαμβανόμενες σκηνές μέχρι  να μπει στο πετσί του τηλεθεατή αυτό που θέλουν να του περάσουν.  Φτάσαμε δηλαδή στο άλλο άκρο, στην υπερβολική δόση πληροφόρησης και παραπληροφόρησης και της προβολής και αναμετάδοσης γεγονότων που πουλάνε περισσότερο, αφού στο κάτω κάτω αυτό επιζητούσαμε και εμείς οι ίδιοι και αυτό είναι που πουλάει περισσότερες διαφημίσεις στα κανάλια.

Και καταλήγω στον συλλογισμό, πως αφού είναι πασιφανές πως δεν είναι εφικτό να μπει κάποιο μέτρο και να βρεθεί μια χρυσή τομή, προσωπικά θα προτιμούσα τις παλιές εποχές με τις ξερές παρουσιάσεις χωρίς σχολιασμούς και συζητήσεις σε παράθυρα και τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ τηλεόραση εδώ και χρόνια, ψάχνω να βρω κανένα ντοκιμαντέρ ή άλλου είδους εκπαιδευτική ή ουσιαστικά ψυχαγωγικές εκπομπές που πλέον σπανίζουν.

Θα ήθελα ένα σύντομο αδιάκοπο δελτίο ειδήσεων, το πολύ μισής ώρας, με ξερές παρουσιάσεις μόνο των τρεχόντων γεγονότων από την Ελλάδα και τον κόσμο χωρίς συζητήσεις, αναλύσεις, σχολιασμούς και απόψεις δημοσιογράφων και παντογνωστών τηλεσχολιαστών πάσης φύσεως με βαρύτητα στα πραγματικά γεγονότα και όχι σε αυτά τις show business. Και πραγματικά αναρωτιέμαι, έχει σκεφτεί ποτέ κανένα κανάλι να το δοκιμάσει, έτσι και σε πειραματικό επίπεδο γιατί πιστεύω και ελπίζω πως δεν είμαι ο μόνος που ίσως ξανακέρδιζε η τηλεόραση έστω και για ένα μισάωρο.

…από: dimsis (Δημήτρης Σισκόπουλος)